அஞ்சன விழிகளிலே ஆயிரம் மின்னல்கள்!

அவளின் சிரிப்பினில் அமுதத்தின் சுவைகள்!

இன்றோ அவை வஞ்சகப் புன்னகையாய்!

அவளது இதயம் கயமையின் கூடாரமாய்!

குழம்பித் தவிக்கிறேன் என் மாயப்பூவே!

உன் வாசம் எங்கே?

PDF போடாதீர்கள்! Ghost writers, கதைக்கருவைத் திருடாதீர்கள்!

-பார்த்திபன் கவிதை

மலைமுகடுக்குள் மறைந்து கிடந்த கதிரவன் பனிப்புகையை விலக்கிக்கொண்டு உதித்தெழுந்து தனது பொற்கதிர்களால் மேற்கு தொடர்ச்சி மலையின் ராணியான உதகமண்டலத்தை துயில் கலையுமாறு அறைகூவல் விடுத்த அழகான ஞாயிறின் காலைப்பொழுது அது.

அந்த உதகமண்டலத்தில் வில்லியம் எஸ்டேட் என்று அழைக்கப்படும் மரங்கள் சூழ்ந்த கானகப்பகுதியின் மலைச்சரிவில் அமைந்திருந்த ‘செயிண்ட் பீட்டர்ஸ் பள்ளி’க்கு அப்போதுதான் விடிந்திருந்தது.

ஆங்கிலேயர் காலத்தில் வில்லியம் என்பவருக்குச் சொந்தமாகியிருந்த அந்த கானகப்பகுதியும் மலையும் சேர்ந்த இடத்தில் நிறுவப்பட்ட அந்த போர்டிங் பள்ளிக்கு வயது எழுபத்தெட்டு.

மிஷனரி குடும்பங்களுக்காக ஆரம்பிக்கப்பட்டு எத்தனையோ ஏற்ற இறக்கங்களையும் காலமாற்றங்களையும் சந்தித்த அந்தப் பள்ளியின் தலைமை பொறுப்பு லண்டன் சொசைட்டியிடமிருந்து அமெரிக்க மிஷனரிகளுக்கு மாறி பின்னர் அங்கிருந்த கல்விநிறுவன குடும்பங்கள் வசம் சென்றுவிட்டது

தற்போது தமிழகத்தில் உள்ள தலைசிறந்த ‘இண்டர்நேசனல் ஸ்கூல்களில்’ செயிண்ட் பீட்டர்சும் ஒன்று.

வகுப்பறைகளைக் கொண்ட பள்ளி கட்டிடம், மாணவ மாணவிகளுக்கான டாமெட்ரிகள் எனப்படும் நவீன விடுதியறைகள், ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஊழியர்களின் குடியிருப்புகள், பொட்டானிக்கல் கார்டன், தேவாலயம் என நூற்றியைம்பது ஏக்கர்களில் கானகத்தின் நடுவே பரந்து கிடந்தது அப்பள்ளி.

அந்தப் பள்ளியின் டாமெட்ரிகள் எனப்படும் விடுதிகள் ஆறாம் வகுப்பிலிருந்து பன்னிரண்டாம் வகுப்பு மாணவ மாணவிகளுக்காக இயங்கி வருபவை. ப்ரீ ஸ்கூலில் இருந்து ஐந்தாம் வகுப்பு வரை உள்ள மாணவ மாணவிகள் கண்டிப்பாக டாமெட்ரிகளில் சேர்த்துக்கொள்ளப்படுவதில்லை.

மலைகாடுகளிடையே இருக்கும் பள்ளியில் சற்று இடைவெளி விட்டு நான்கு டாமெட்ரிகள் ஆங்காங்கே தெரியும். ஒவ்வொன்றுக்கும் பொறுப்பாளராக நியமிக்கப்படும் ஆசிரியரை ‘டாம் பேரண்ட்’ என்பார்கள். அவருக்கு உதவியாக இன்னொரு ஆசியர் டாம் சூப்பர்வைசராகச் செயல்படுவார்.

சுபத்ரா தற்போது தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருப்பது லில்லி டாமெட்ரியின் பொறுப்பாளராக இதுநாள் வரை இருந்த ஆசிரியைக்குப் பதிலாக. அவர் கருவுற்றிருப்பதால் ஒன்றரை வருடங்கள் பணிக்கு வர இயலாதெனச் சொல்லி மேலாண்மையிடம் தற்காலிக ஆசிரியை ஒருவரை நியமிக்கும்படி வேண்டிக்கொண்டதால்தான் சுபத்ராவுக்கு இந்த வேலை கிடைத்தது.

மிடில் இயர் எனப்படும் ஆறு முதல் ஒன்பதாம் வகுப்பு மாணவிகள் தங்கியிருக்கும் ‘லில்லி டாமெட்ரி’ என்ற முழு விடுதியின் ‘டாம் சூப்பர்வைசர்’ பொறுப்பும் அவளுடையதே!.

அவளுக்கு அங்கேயே தங்கும் அறையும் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது.

மாணவிகளின் குறையை மேலாண்மையிடம் சொல்வது, அவர்களுக்கு உணவில் குறைபாடு இருந்தால் டாமெட்ரியிலிருக்கும் உணவு விடுதியில் பரிசோதனை செய்வது, அவர்களின் பெற்றோர் வந்தால் அழைத்துச் சென்று சந்திக்க வைப்பது எல்லாம் அவளுடைய பொறுப்புகள்.

இதோ அவள் வந்து ஒரு வாரம் கடந்துவிட்டது. அந்த லில்லி டாமெட்ரியின் அத்துணை மாணவிகளுக்கும் பிடித்த ஆசிரியை ஆகிவிட்டாள்.

கடுகடுவென இல்லாமல் சிரித்த முகமாய், தாங்கள் சொல்வதைக் கேட்கும் ஆசிரியை பதின்பருவத்தின் ஆரம்பத்திலிருக்கும் அந்த மாணவிகளுக்கு ஹீரோயினாகத் தோன்றியதில் ஆச்சரியமில்லையே!

செயிண்ட் பீட்டர்ஸ் பள்ளி கிட்டத்தட்ட தனியுலகம் போன்றது. வேண்டியதை வாங்கிக்கொள்ள சூப்பர் மார்க்கெட்டில் ஆரம்பித்து, மருத்துவ வசதி வரை உள்ளேயே இருப்பதால் எதற்காகவும் உதகமண்டலத்துக்குள் செல்ல வேண்டிய அவசியம் நேர்ந்ததில்லை சுபத்ராவுக்கு.

இதோ கடந்த நான்கு நாட்களாக ஜலதோசம் அவளைப் பாடாய்ப்படுத்துகிறது. அதற்காக மருத்துவரைப் பார்க்க வந்தவளிடம் “உங்களுக்குப் போலன் அலர்ஜியா மிஸ் சுபத்ரா?” என விசாரித்தார் அவர்.

“இல்ல டாக்டர். குளிர் ஒத்துக்கல”

“சப்போஸ் போலன் அலர்ஜி இருந்தா நம்ம ஸ்கூலோட பொட்டானிக்கல் கார்டன் பக்கம் போகாதிங்க. இது நிறைய பூக்கள் பூக்குற டைம்.”

“கண்டிப்பா டாக்டர்”

மருத்துவரிடம் மருந்து வாங்கிக்கொண்டவள் டாமெட்ரிக்குச் செல்லும் வழியில் தான் செயிண்ட் பீட்டர்சின் பொட்டானிக்கல் கார்டன் இருந்தது.

இது பூக்கள் பூக்கும் தருணமாமே! எட்டிப் பார்ப்போமா?

சுபத்ராவுக்குள் ஆசை தலை நீட்டியது.

மருந்து மாத்திரைகளைக் கையோடு கொண்டு வந்த க்ளட்சில் பத்திரப்படுத்தியவள் பொட்டானிக்கல் கார்டனை நோக்கி நடந்தாள். இடையே அவளோடு நன்கு பேசும் அனிகா என்ற கணித ஆசிரியையும் இணைந்துகொண்டாள்.

இருவரும் மணமாகாதவர்கள்! இந்தத் தலைமுறையைச் சேர்ந்தவர்கள்! எனவே பேசுவதற்கும் பழகுவதற்கும் தடையொன்றும் தோன்றவில்லை.

“கையெழுத்து போட்டுட்டுப் போங்க மிஸ்! கண்ணாடி தோட்டம் பக்கம் மட்டும் போகவேண்டாம். அங்க சினிமா ஷூட்டிங் நடக்குது” என்று சொல்லி பதிவேட்டில் அவர்களிடம் கையெழுத்து வாங்கிக்கொண்டார் பொட்டானிக்கல் கார்டனின் பொறுப்பாளர்.

“இன்னுமா முடியல?”

“இன்னும் ரெண்டு மாசம் நடக்குமாம் மிஸ்”

சுபத்ரா அசட்டையுடன் தோளைக் குலுக்கிக்கொண்டாள். சினிமாவில் எல்லாம் அவளுக்கு எப்போதுமே ஆர்வம் இருந்ததில்லை. பிடித்தப் பாடல்கள் கூட எண்பதுகளில் உள்ளவையே! இப்போது பாடல் என்ற பெயரில் செவிகளைப் பங்சர் ஆக்கும் இசையைக் கேட்பதில் பிரியமற்று போனவளுக்குத் திரைப்படங்கள் மீதும் ஆர்வமில்லை.

அதற்காக திரையுலகம் பற்றி ஏபிசிடி கூட தெரியாத அப்பாவி என்று சொல்லிவிடமுடியாது. சமூக வலைதளங்கள், யூடியூபில் திரை பிரபலங்கள் பற்றிய செய்திகளைப் பார்ப்பவள்தான் அவளும். அதே நேரம் இந்தத் திரைப்பட ஷூட்டிங் பற்றி பெரிதாக ஆர்வமும் காட்டவில்லை அவள்.

“ஏதோ ஃபைட் சீன் போல”

அனிகா சொல்லவும் சுபத்ராவின் பெரிய விழிகளில் திகைப்பு! உதடுகளோ சுழித்தன. அழகான மலர்த்தோட்டம்! இவர்களின் சண்டை காட்சியால் அனுமன் புகுந்த அசோகவனமாகிவிட்டால்?

கூட்டம் எல்லாம் அதிகம் இல்லை படப்பிடிப்பு நடந்து கொண்டிருந்த கண்ணாடி தோட்டத்தின் அருகில்! கண்ணாடி வீடு போன்ற பெரிய அமைப்பிற்குள் மலர்ச்செடிகள் வளர்ந்து வண்ண வண்ண இதழ்களோடு தலையாட்டின.

அங்கே செல்லாமல் அமர்வதாகப் போடப்பட்டிருந்த மர இருக்கையில் அமர்ந்தார்கள் இருவரும். பின்னே இருக்கும் புதருக்கு மறுபக்கம் இன்னொரு மர இருக்கை இருப்பதையும் அதில் ஒரு ஆடவன் அமர்ந்திருப்பதையும் அவர்கள் கவனிக்கவில்லை.

“ஹீரோ யார் தெரியுமா? பார்த்திபன்! நாலு வருசத்துக்கு முன்னாடி அவர் மூவினா நான் காலேஜுக்கு லீவ் போட்டுட்டுப் போய் பாத்துடுவேன். சஷ் அ சார்மிங் ஹீரோ”

அனிகாவின் பாராட்டுகளைக் கேட்ட சுபத்ராவின் இதழ்களில் புன்சிரிப்பு.

“பாவம்! டிவோர்ஸ் ஆனதுக்கு அப்புறம் அவர் நடிக்கவேல்ல. ஒய்பை ரொம்ப காதலிச்சிருப்பார் போல” எனப் பரிதாபப்பட்டாள் அவள்.

சுபத்ராவோ அலட்சியச்சிரிப்பை உதிர்த்தாள்.

“ஆண்கள் அதிகமா காதலிக்குறப்ப அந்த உறவு பிரியுறதுக்கான வாய்ப்பு ரொம்ப ரொம்ப கம்மி” என்றாள் தனது அண்ணனின் நினைவில்.

ஆதர்சனுக்கு ஸ்ருதி என்றால் உயிர்! சண்டை போட்டு அவளை மணந்தவனாயிற்றே!

“அப்பிடியா சொல்லுற? அப்ப பார்த்திபன் சாருக்கு அவர் ஒய்ப் மேல லவ் இருந்திருக்காதா?”

“இருந்திருக்கலாம்! காலப்போக்குல அந்தக் காதல் குறைஞ்சிருக்கலாம்! பை த வே, அந்த ஆக்டர் சினிமால மட்டும்தான் உத்தமபுருசன் கேரக்டர்ல நடிச்சார். டிவோர்ஸ் ஆனதுமே மூனு மாசத்துக்கு ஒரு தடவை ஒவ்வொரு ஹீரோயின் கூடவும் டேட்டிங், லிவிங் டுகெதர்னு நியூஸ் வந்த வண்ணமா இருந்துச்சு. போன மாசம் கூட ஃப்லிம்ஃபேர் அவார்டை பாதில விட்டுட்டு ஆக்ட்ரஸ் பிரதிமா கூட அவர் போனதா யூடியூப்ல ஒரு வீடியோ பாத்தேன். சரியான கேசநோவா கேரக்டர். இப்பிடி பொண்ணுங்களை மாத்திக்கிட்டே இருந்தா எந்தப் பொண்டாட்டித்தான் கூட வாழணும்னு நினைப்பா? ஒழுக்கத்துக்கும் சினி ஃபீல்டுக்கும் ஏழாம் பொருத்தம் போல”

சுபத்ரா அசூயையுடன் பேசுவதைப் புதரின் மறுபக்கம் இருந்த ஆடவனின் செவிகள் கேட்டுக்கொண்டிருந்தன. அவன் பார்த்திபன்!

சுபத்ராவின் முகத்தைப் பார்க்கும் முன்னரே அவள்மீது கடுப்பை உருவாக்கிவிட்ட அவளது பேச்சைக் கேட்டுக் கோபமுற்றவனாக அங்கிருந்து கண்ணாடி தோட்டம் நோக்கி நடந்தான்.

சண்டைக்காட்சிக்கான ரிகர்சல் முடிந்து மாதேஷ் “ஆக்சன்” என்று சொல்லவும் எங்கிருந்தோ இருந்து வந்து ஸ்டண்ட்மென்கள் அவனைத் தாக்க ஆரம்பிக்க பார்த்திபனும் சண்டை பயிற்சியாளர் சொல்லிக்கொடுத்தபடி திறமையாக அவர்களைத் தடுத்தபடி நடித்தான்.

காட்சி அழகாகப் படமாக்கப்பட்டது.

அதை மானிட்டரில் அவனிடம் காட்டினான் மாதேஷ்.

“இந்த சீக்வன்ஸ்ல உங்களுக்கு மோவாய்ல அடிபட்டுச்சே! வலி எதுவும் இருக்குதா?” என்று சண்டை பயிற்சியாளர் கேட்க

“நடிக்க வந்ததுக்கு அப்புறம் காயத்தைப் பத்தி யோசிக்கலாமா மாஸ்டர்?” எனச் சிரித்தவன் தன்னுடன் சேர்ந்து நடித்த ஸ்டண்ட் ஆட்களிடம் அடி எதுவும் படவில்லையே எனப் பரிவாக விசாரித்தான்.

முன்பே ஒத்திகை பார்க்கப்பட்டுத்தான் சண்டை காட்சிகள் சினிமாவில் படமாக்கப்படும். ஆனால் எதிர்பாராவிதமாகச் சின்ன சின்ன காயங்கள் ஏற்படுவது தவிர்க்க முடியாததாகிவிடும்.

பெரும்பாலானக் கதாநாயகர்கள் டூப் போடுவது சண்டை போட பயந்தோ, போடத் தெரியாமலோ அல்ல. அவர்களுக்குச் சண்டை காட்சியின்போது ஏதேனும் பெரிய காயம் ஏற்பட்டால் ஷூட்டிங் தடைபடும். அது தயாரிப்பாளருக்குப் பண நஷ்டத்தை உருவாக்கும். இயக்குனருக்கோ வேலை பாதியில் நிற்கும்.

பார்த்திபன் முடிந்தவரை அவனே நடிக்க விரும்புவான். லண்டனின் படித்த காலங்களில் அங்குள்ள தியேட்டர் நாடகங்களில் பொழுதுபோக்குக்காக நடித்தவனுக்குச் சண்டை காட்சிகளில் உண்டாக்கும் சிறு காயங்கள் எல்லாம் எப்போதும் தடையாக இருந்ததில்லை.

வலிநிவாரணி ஸ்ப்ரே அடித்துவிட்டு சில நிமிடங்கள் ஐஸ் பேக் ஒத்தடம் கொடுத்துவிட்டு அடுத்தக் காட்சிக்குத் தயாராகிவிடுவான் அவன்.

இப்போதும் தாடைப்பகுதி வலித்ததுதான். அந்த வலியைப் பார்த்தால் அடுத்தக் காட்சியைப் படமாக்குவது இயலாத காரியமாகிவிடும்.

வலி நிவாரணி ஸ்ப்ரேயை அடித்து தாடையை அழுத்திக்கொண்டவனின் பார்வையில் அந்தக் காட்சி பட்டது.

அணிந்திருந்த ஜீன்சுக்கும் டாப்புக்கும் சற்றும் பொருந்தாத நீண்ட கூந்தலும் பெரிய கண்களுமாக ஒரு இளம்பெண் வெள்ளை வெளேர் என இருந்த பூனைக்குட்டி ஒன்றை கையில் எடுத்து அணைவாக வைத்துக்கொண்டபடி  ஸ்டண்ட்மேன் ஒருவரிடம் வாதிட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

‘என்னவெனப் போய் பார்ப்போமே!’ அவர்களை நோக்கி நடந்தான். அருகே செல்ல செல்ல அங்கிருந்தவர்களின் உரையாடல் அவனது செவிகளை நிமிண்டியது.

“நீங்க ஒவ்வொருத்தரும் ஹல்க் மாதிரி இருக்கிங்க. உங்க கால்ல மிதிபட்டு இந்தப் பூனைக்குட்டி சட்னி ஆகாதது கடவுளோட கருணை”

பார்த்திபனுக்குள் பொறி தட்டியது.

‘இந்தக் குரல்தானே சற்று முன்னர் தனது ஒழுக்கத்தைப் பற்றி எள்ளி நகையாடியது? அதிலும் கேசநோவா என்ற பட்டம் வேறு! எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால் என்னைப் பெண்பித்தன் என்று சொன்னதோடு எனது படப்பிடிப்புக்கே வந்து நிற்பாள் இவள்!’

அந்தக் குளிரிலும் பார்த்திபனின் இரத்தம் நூறு டிகிரி செல்சியசுக்குக் கொதித்தது சுபத்ராவின் முந்தைய பேச்சின் நினைவால்.

“இங்க என்ன பண்ணுறிங்க ரவி?” முந்தைய திரைப்படங்களில் பழக்கமானக் காரணத்தால் ஸ்டண்ட்மேனைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தபடி வந்து நின்றான் அவன்.

அவனைப் பார்த்ததும் சுபத்ராவின் விழிகளில் க்ஷணப்பொழுதில் வந்து போன பாவனை கூட ‘கேசநோவா’ என்று தன்னை எள்ளி நகையாடுவதாக உணர்ந்தவன் கொதிப்பை அடக்கிக்கொண்டான்.

“ஃபைட் சீன்ல பூனை எப்பிடியோ குறுக்க வந்துடுச்சு சார். கவனிச்சு நடிக்கமாட்டிங்களானு இந்த மிஸ் கேக்குறாங்க. வேற ஒன்னுமில்ல”

சுபத்ராவிற்கு அங்கே நின்று பேச பிரியமில்லை. ஏனோ ஒழுக்க விழுமியங்களை மதியாதவர்களை மதிக்கத் தோன்றுவதில்லை அவளுக்கு. கூடவே சம்பந்தமே இல்லாத ஒருவனிடம் மெனக்கிட்டு உரையாடலை வளர்க்கும் ‘பிக் மீ கேர்ள்’ ரகமும் இல்லை அவள்.

“மாஸ்டர் உங்களைக் கூப்பிடுறார். போங்க ரவி” என ஸ்டண்ட்மேனை அனுப்பிவைத்தவன் அங்கிருந்து செல்ல எத்தனித்த சுபத்ராவை “உன்னை நான் போகச் சொல்லலை” என்று அதிகாரமாகத் தடுக்க அவளோ மலங்க மலங்க விழித்தபடி நின்றாள்.

மார்பின் குறுக்கே கைகளைக் கட்டிக்கொண்டவன் “இங்க கொஞ்சநேரம் முன்னாடி என்ன நடந்துச்சு?” எனக் கேட்க

“ஃபைட் சீன் ஷூட்டிங்” என்றாள் அவள் மெதுவாக.

“கேக்கல” என்று தலையைச் சரித்துக் காதருகே கையை வைத்து அவளிடம் நெருங்கியவனின் செயலால் மிரண்டவள் சில அடிகள் பின்னே நகர்ந்தாள்.

“ஃபைட் சீன் ஷூட்டிங்” என்று சற்றே உரத்தக் குரலில் சொன்னவளிடம்தான் அத்துணை பதற்றம்.

“ம்ம்! அங்க நாங்க பண்ணுனது எல்லாமே பெர்ஃபாமன்ஸ். அதாவது நடிப்பு. சில நேரம் கேமராவைத் தாண்டியும் நாங்க நடிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை உருவாகும். அந்த நடிப்பு உன்னை மாதிரி சாமானிய ஜனங்கள் கிட்ட  எங்களை நல்லவிதமாவும் கொண்டு போய் சேர்க்கும். கெட்டவிதமாவும் கொண்டு போய் சேர்க்கும். அதனால நடந்தது என்னனு தெரியாம யாருக்கும் எந்தப் பட்டமும் குடுக்கக்கூடாது. சினிமால வர்ற காட்சிகள் எப்பிடி உண்மையில்லையோ அதே மாதிரி சோசியல் மீடியால ஒரு பிரபலத்தைப் பத்தி வர்ற எல்லாம் செய்தியும் உண்மை இல்ல. புரிஞ்சுதா?”

புரிந்ததோ புரியவில்லையோ மண்டையை மட்டும் ஆட்டிவைத்தாள் சுபத்ரா.

“புரிஞ்சுதானு கேட்டேன்”

ஏதோ வேலையாளிடம் பேசும் முதலாளியின் தொனி பார்த்திபனின் குரலில்! மருட்சி விலகியது சுபத்ராவிடம்.

“இதைப் புரிஞ்சுக்கிட்டு நான் என்ன பண்ணப்போறேன்? சாமானிய மக்களான எங்களுக்கு உங்களை மாதிரி சினிமா ஆளுங்களைத் தவிர்த்து புரிஞ்சிக்கவும் தெரிஞ்சிக்கவும் பேசவும் ஆயிரம் விசயங்கள் இருக்கு” என்றாள்.

“அந்த ஆயிரமும் கூட நல்லதா இருக்காதுல்ல?”

எள்ளல் தொனியில் கேட்டவன் தன்னிடம் ஏனோ மல்லுக்கு நிற்பது போல தோன்றியது சுபத்ராவுக்கு.

“என்னவா இருந்தாலும் அது எங்களோட பேச்சுரிமை சார்! அதுவும் தப்புனா போய் இந்தியன் கான்ஸ்டிடியூசனை மாத்தச் சொல்லுங்க”

“அடுத்தவனோட ஒழுக்கத்தைக் கேலியாக்கிப் பேசுறதுக்குப் பேர் பேச்சுரிமைனு இந்தியன் கான்ஸ்டிடியூசன்ல எந்தப் பிரிவுல சொல்லிருக்காங்க?”

இந்த இடத்தில் விழித்தவள் சுபத்ராவே. அப்படி என்றால் தனது பேச்சை இவன் கேட்டுவிட்டான். தர்மசங்கடமாகிப் போனது அவளுக்கு.

அவள் பின்னோக்கி விலகிய விதத்தைக் கவனித்தவனுக்கு ஏதோ ஒரு வகையில் சிறிய திருப்தி. ஆனால் அத்தோடு விடவும் மனமில்லை.

“நீ லா பாயிண்ட் எல்லாம் பேசுறதால நானும் அதை வச்சே உதாரணம் சொல்லுறேன். என் முன்னாடி நிக்குற உன் கிட்ட நான் ‘ஐ லவ் யூ’னு சொல்லுறேன்னு வச்சுக்க, அதுக்குப் பேர் ‘உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துற சுதந்திரம்’ (freedom of expression of feelings). அதுக்குப் பதிலா உன்னை இழுத்துப் பிடிச்சு ஒரு ஃப்ரெஞ்ச் கிஸ் குடுத்து ‘ஐ லவ் யூ’னு சொன்னேன்னா, அது இந்தியன் பீனல் கோட் 509படி ஒரு பொண்ணோட சம்மதமில்லாம மரியாதையை இழிவுபடுத்துற செயல். ரெண்டு சூழ்நிலையிலயும் வாக்கியம் ஒன்னுதான். ஆனா அதை வெளிப்படுத்துற விதம்தான் சம்பந்தப்பட்ட நபர் வளர்ந்த முறையைத் தீர்மானிக்குது. அன்ஃபார்சூனேட்லி உண்மை எது பொய் எதுனு புரியாம வதந்திய பரப்புற ரகமா நீ வளர்ந்திருக்குற. இந்தக் குணத்தை மாத்திக்க. இப்ப கிளம்பு”

அவனது பேச்சில் முகம், காதெல்லாம் சிவந்து மூச்சு விடுவதே பெரும்பாடாகிப்போனது சுபத்ராவுக்கு.

அணைப்பு, முத்தம் எல்லாம் மிகவும் அந்தரங்கமான காதல் செய்கைகள் என்ற எண்ணவோட்டத்துடன் வளர்ந்தவளுக்கு அதைப்  பட்டவர்த்தனமாக இத்துணை இலகுவாக ஒருவன் குறிப்பிட்டதும் நாணத்தைத் தாண்டிய பெயர் குறிப்பிட முடியாத உணர்வுக்குள் தள்ளப்பட்ட நிலை.

“இன்னும் கிளம்பலையா?”

மீண்டும் ஏளனம்! கண்களை இறுக மூடித் திறந்தவள் சட்டெனத் திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தாள். ஏனோ முதுகுக்குப் பின்னே யாரோ பார்வையால் துளைப்பதைப்  போன்ற உணர்வு அவளுக்கு.

அவள் செல்வதைப் பார்த்தபடி நின்றவனுக்கோ தனது நடத்தையை இத்தனை ஆண்டுகள் சமூக வலைதளங்களில் கேலிபொருளாக்கிய அனைவருக்கும் சேர்த்து பதிலடி கொடுத்த திருப்தி. அந்த அனைவரின் பிரதிநிதியாகத்தான் அவன் சுபத்ராவைப் பார்த்தான்.

அதே நேரம் லில்லி டாமெட்ரியில் இருக்கும் அவளது அறைக்குள் வந்து கதவை அடைத்துக்கொண்ட சுபத்ராவுக்கு இன்னும் அவனது பேச்சால் உண்டானப் பரபரப்பு அடங்கவில்லை.

“ஆளையும் மூஞ்சியையும் பாரு! இப்பிடித்தான் யாருனு தெரியாத பொண்ணு கிட்ட பேசுவானா? இவனைப் பத்தி சோசியல் மீடியால வந்த எதுவும் பொய்யில்ல. ஹக்கும், கிஸ்சும் இவனுக்கு அவ்ளோ சாதாரணமா போயிடுச்சு. ப்ச்! கேமராக்கு முன்னாடி நடிக்குறவங்களுக்கு எல்லாமே சாதாரணம்தான் போல.”

வாய் விட்டுப்  புலம்பியபடியே பூனைக்குட்டி அந்த அறைக்குள் அங்குமிங்கும் ஓடுவதைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் சுபத்ரா.

அதன் பிற்பாடு அவளது நேரத்தைப் பூனைக்குட்டி விழுங்கிக்கொண்டது. அதற்கு தேவையான உணவு, அதைத் தங்க வைக்க இடம் ஒதுக்குவதெனப் பிசியானாள் சுபத்ரா.

பார்த்திபனுக்கும் அடுத்தடுத்த காட்சிகளின் படப்பிடில் நேரம் கழிந்துவிட்டது.

ஆனால் இரவின் தனிமையில் ஆழ்ந்த யோசனையில் இருந்தவனுக்கு “ஆண்கள் அதிகமா காதலிக்குறப்ப அந்த உறவு பிரியுறதுக்கான வாய்ப்பு ரொம்ப ரொம்ப கம்மி” என்ற சுபத்ராவின் குரல் நினைவுக்கு வரத் தவறவில்லை.

ஏதோ அவன் காதலில் குறைந்தவன் போலவும், அவனது ஒழுக்கமற்ற நடத்தையால் மனைவியைப் பிரிந்தது போலவும் அல்லவா சித்தரித்துவிட்டாள் அந்தப் பெண்!

காதல் என்ற பெயரில் அவன் பைத்தியமாகத் திரிந்த நாட்களைப்  பற்றி அவளுக்கு என்ன தெரியும்!

அவனது அதீதக் காதலின் மரணத்தில்தான் திருமணமுறிவு நடந்தேறியது! அதற்காகக் காதலை அவன் குற்றம் சொல்லமாட்டான். அதைத் தவறான ஒருத்தியின் மீது காட்டியதுதான் மாபெரும் பிழையென அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.

அவன் காதலால் ஏமாறவில்லை. காதலைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாத ஒருத்தியின் கயமையால் ஏமாந்தான்.

அந்தக் கயமைத்தனத்துக்கு உண்டான பரிசை நிச்சயம் அவளுக்கும் அவளைப் பின்னிருந்து இயக்குபவனுக்கும் கொடுத்தே தீரவேண்டுமென்ற எண்ணத்தை நான்கு ஆண்டுகளாக ஒத்தி வைத்தவனுக்குக் கிடைத்திருக்கிறது அற்புத வாய்ப்பு.

தனது ‘ரீ-எண்ட்ரியால்’ பார்த்திபன் விக்ரமாதித்யாவுக்கும், மாயாவுக்கும் முடிவு கட்டப்போவதாகக் கிஷோர் எண்ணுகிறான். அதைக் கட்டாயம் பார்த்திபன் செய்வான். திட்டமிட்டு அவர்களைப் படத்தில் நடிக்க வைப்பதே அதற்காகத்தானே!

சுபத்ராவின் பேச்சில் ஆரம்பித்த எண்ணங்களின் நீட்சி சங்கிலிகளாய் நீண்டு விக்ரமாதித்யா – மாயாவில் வந்து நின்றது.

இத்தனை ஆண்டுகள் தனக்கு எதிராக ‘பி.ஆர்’ மூலம் விளையாடியவனை அதை வைத்தே முடிக்க மனதுக்குள் திட்டம் தீட்ட ஆரம்பித்தான் பார்த்திபன்.