“எங்க போற?”

இதென்ன கேள்வி என்பது போலப் பார்த்தவள் “எங்க ஆபிசுக்கு” என்றாள்.

“அக்கவுண்டண்டுக்கு ஃபைலிங் பத்தி டீடெய்ல்டா சொல்லிக் குடுக்குற வரைக்கும் நீ இங்க தான் இருக்கப்போறனு ஆடிட்டர் சார் சொன்னாரே”

சங்கவியின் பொறுமை தூள் தூளாகப் பறந்தது.

“அப்பிடி டீடெய்ல்டா பாடம் நடத்தணும்னா மினிமம் ஒன் வீக் தேவைப்படும் சார்... அதுவரைக்கும் நான் இங்க இருக்கணும்னா ஆபிஸ்ல என் வேலைய யார் பாப்பாங்க?”

“ஆடிட்டர் சார் கிட்ட நான் பேசிக்கிறேன்”

உடனே ஆடிட்டர் முரளி மனோகரை அழைத்துப் பேசினான். அவரது சம்மதத்தையும் வாங்கினான்.

கல்லுளிமங்கன்! பற்களைக் கடித்தாள் சங்கவி.

“உங்க ஸ்டாஃப் கிட்ட நீங்களே சொல்லிடுங்க சார்” என்றபடி மொபைலை நீட்டினான்.

சங்கவி வாங்கிக்கொண்டதும் மறுமுனையில் பேசிய முரளி மனோகர் ஒரு வாரம் திருப்பதி மைன்ஸ் அலுவலகத்துக்குச் சென்று ஜூனியர் அக்கவுண்டண்டுக்கு வரி தாக்கல் பற்றி கற்றுக்கொடுத்துவிட்டு வரும்படி கூறிவிட்டார்.

சங்கவியும் சரியென்றாள். அழைப்பு துண்டிக்கப்பட்டதும் மொபைலைக் காதிலிருந்து எடுத்தவள் தொடுதிரையில் தெரிந்த வால்பேப்பரைப் பார்த்துவிட்டாள்.

பிங் வண்ண பின்னணியில் ‘INFINITE LOVE – I will love you endlessly’ என்று எழுதப்பட்டு ஒரு ஆணும் பெண்ணும் தங்களது விரல்களை இன்ஃபினிட்டிவ் சிம்பலைப் போல் வைத்திருக்கும் படம் அது.

இன்னும் வால்பேப்பரை மாற்றாமல் வைத்திருக்கிறான்.

மனதில் மெல்லிய கிலேசம் எழுந்தது. எதையும் வெளிக்காட்டாமல் அவனிடம் மொபைலைக் கொடுத்தாள்.

“நீ போய் வேலைய கவனிக்கலாம்... ஆபிஸ் பாய் உனக்கு லஞ்ச் வாங்கிட்டு வந்துடுவார்... ஜானகிராம்ல சாம்பார் சாதம் வாங்க சொல்லிருக்கேன்”

அவள் மறக்க நினைப்பதை நினைவுபடுத்தியே தீருவேன் எனக் கங்கணம் கட்டிக்கொண்டிருக்கிறான் போல!

“வேண்டாம்... எங்க ஆபிஸ்ல இருந்து என் ஹேண்ட் பேக்கை எடுத்துட்டு வரச் சொல்லிருங்க... நான் லஞ்ச் கொண்டு வந்துட்டேன்... இப்ப நான் கிளம்பட்டுமா?”

“உங்கப்பா தவறிட்டார்னு கேள்விப்பட்டேன்... சாரி, அப்ப நான் கோயம்புத்தூர்ல இருந்ததால வர முடியல”

அவனது வருத்தம் சங்கவியின் மனதைத் தொடவில்லை. மாறாகக் கோபம் தான் வந்தது அவளுக்கு.

“இங்க இருந்திருந்தா மட்டும் வந்திருப்பிங்களா? உங்களை வரத் தான் விட்டிருப்பாங்களா? எங்கப்பா, ,எங்கம்மா என் குடும்பம் இது எதுலயும் நீங்க தலையிடாதிங்க... நீங்க எப்பவுமே எங்களுக்கு மூனாவது நபர் தான்... ஒரே ஆபிஸ்ல இருபத்து நாலு மணிநேரமும் உங்க மூஞ்சிய பாத்துக்கிட்டிருந்தா ஏழு நாள்ல உங்க கிட்ட மயங்கிடுவேன்னு தப்புக்கணக்கு போட்டுட்டிங்க போல... நான் எதையும் மறக்கல சரபன்... மறக்கவும் மாட்டேன்... தேவையில்லாம பழசை ஞாபகப்படுத்தி வாங்கி கட்டிக்காதிங்க... இப்ப நான் கிளம்பலாமா?”

பெருமூச்சை வெளியிட்டவன் சங்கவியைச் செல்லும்படி கூற அவளும் ஜூனியர் அக்கவுண்டண்டின் இடத்துக்குப் போய்விட்டாள்.

கேபினின் கதவு மூடியதும் கண் மூடித் தனது இருக்கையில் சாய்ந்துகொண்டான் சரபேஸ்வரன்.

****

ஒரு காதலும் சில கவிதைகளும் - சரபேஸ்வரன் சங்கவி கதை. நாளை முதல் சைட்ல டெய்லி எபி வரும். முடிஞ்சதும் ரெண்டு நாள் கழிச்சு தளத்தில இருந்து நீக்கப்படும். 

 

Share your Reaction